No to już miesiąc w nowej pracy, w której bardzo się odnajduję (terapia, ludzie młodzi, zdrowie psychiczne, media słoecznościowe i takie tam stare, bliskie sercu tematy). Czasami jeszcze jestem trochę w szoku, że w ogóle jest taka organizacja, i że ja w niej pracuje. Nie jest to moje główne źródło zarobków, bo jak wiadomo w organizacjach pozarządowych to kasy jest raczej niewiele (i niewiele być powinno, bo ma ona iść na klientów serwisu), ale dla mnie to idealne miejsce na tem moment w życiu. Bardzo lubię to miejsce z wielu powodów, ale przede wszystkim chodzi o ludzi, o wartości i o kulturę. Jak przyszłam do pracy z poważnym problemem trzy osoby zaproponowały mi “alarmowe wyjscie na kawusię” – choć ledwo się znamy. Bo w tej organizacji każdy ma własną historię ale też wie, że samemu wszystkiego się nie rozwiąże.

Po dziesięciu latach na pustyni;) zazynam wracać do siebie. A co za tym idzie i do pisania.

Zakończyłam pracę z pierwszym klientem. Jestem pod ogromnym wrażeniem ich pracy (piszę bezosobowo, bo nie mogę nawet płci wspominać), ich szczerości i zaufania. To niesamowite, jak ludzcy się stajemy w spotkaniu ze śmiercią. Nauczyłam się prawdziwego piękna pracy w terapii i wiem już, że bardzo mi taka praca odpowiada. Wszystkie moje negatywne, ale też i pozytywne doświadczenia, bardzo mi się teraz przydają.

W miedzyczasie przestałam też brać nowych klientów w przerwie letniej. W życiu prywatnym doświadczyłam innej wersji śmierci – tej, w której nawet na jej progu są ludzie, którzy w ogóle się nie zmieniają. Nie na dobre…

A więc jestem prywatnie ale i profesjonalnie bardziej wyedukowana na temat naszych różnych perspektyw na śmieć. A co za tym idzie coraz bardziej szanuję swoje życie i to co mam. Nauczyła się dbać o siebie w taki sposób, aby umieć pomóc innym. Wcale nei jest to takie proste – czasami trzeba umieć powiedzić nie, czasami trzeba ruszyć dupę nawet jak już nie mamy siły. Wstawanie wcześnie rano w soboty czasem było trudne. Dojazdy do Oksfordu gługie (6h na 50 min sesji) i kosztowne. Ale warto, jeżeli ludzie to szanują. Warto.

(Na zdjęciu okno pokoju, w którym mieliśmy sesje – takie śliczne!)

No i jest zrobiony kurs. Szkoda mi bardzo, że to już ostatni weekend jazdy do Oksfordu aby spotkać się z tak wspaniała grupą! Każda osoba na tym kursie (poradnictwo dla osób, których dotknęła żałoba) dała z siebie wszystko i ja sama muszę przyznać, że się nie obijałam. Był tęz taki moment, że o piątej nad ranem po prostu nie miałam już siły nawet wstać – jest zima, ciemno, mokro, zimno. Ale dla tych ludzi było warto. W przeciągu ostatnich kilku miesięcy nauczyłam się więcej o żałobie i roli śmierci w życiu niż podczas studiów, małżeństwa i rodzicielstwa. Każedemy polecam kurs dla wolontariuszy organizacji Cruse UK – to druga, po Relate, organizacja, która wspiera ludzi poradnictwem już od lat 50-tych, więc mają dużo doświadczenia, nie tylko teorii. Co dalej? Rozmowa o pracę u nich, może podobny kurs tutaj w Brystolu, a potem już praca. Już w styczniu byłam na pierwszej superwizji i poznałam ludzi, z którymi będę pracować. Nie mogę się doczekać powrotu do Oksfordu!

U nas w nowym domku więcej miesjca na choinkę a przede wszystkim ogromna ilość światła, więc pod choinkę poprosiłam o małą palmę z IKEI. Mam więc w kuchni wystrojoną palmę – bo jak człowiek dorasta to może zdobić tak, jak sam chce.

Wesołych!

Jest po prostu słonecznie, mokro, błotniście i pięknie:) Kocham Brystol, bardzo przypomina mi Budapeszt – ma wiele zaskakujących zakątków, ale przede wszystkim jest bardzo słoneczny! Na imieniny wybrałam się w las, pięć minut od domu, mam na wyciągnięcie ręki. Są też pola i łąki, jak w hrabstwie, ale bez zadufanych ludzi. Tu, w Brystolu mieszkają ci z gatunku ” z liściem na głowie” 🙂

Mamy nowy dom, miejsce do powrotów. Mój dom jest tam, gdzie są moi chłopcy, piec, książki i buty. Niewiele się w domu zmieniło. Poza domem zmieniło się chyba wszystko. To już zupełnie inny kraj i cieszę się, że jesteśmy w dobrym mieście.

Czym jest dla Ciebie dom?

W piątek pojechałam na mini-konferencję w malukim teatrze niedaleko Saxmundham (okolice Ipswitch). Przesiedziałam w różnych pociągach cały dzień aby zaprezentować media społecznościowe przez dwie godziny – więc mam nadzieję, że było warto;) Teart, w właściwie cały kompleks budynków poświęconych wystawom i innym wydarzeniom artystycznym położony jest w bardzo ciekawym miejscu – niby nad morzem a jeszcze nie tak blisko “wielkiej wody”, niby blisko cywilizacji a jednak w ogromnej pustce i izolacji….Mimo, że miałam dość dużo pracy bardzo się rozmarzyłam a jak już dojechałam i zobaczyłam jeziora, nad którymi położony jest teatr to już w ogóle poczułam się jak w filmie. Lubie takie wyjazdy, przypominają mi się klimaty środkowo-europejskiego kina.

Wyjazd do Genewy bardzo mnie zmienił. Odkrywam Anglię zupełnie innymi oczami. Spotkałam się z Krzysiem, ko-edytorem GV Polska, pochodziliśmy po Oksfordzie jak po zupełnie obcym mi świecie. Zrozumiałam, kim jestem – jestem Europejką w Anglii. I chcę aby tak pozostało. Nie chcę stać się stworzeniem wyspiarskim, bo to kombinacja zalet i wad, która bardzo mi nie odpowiada. To pewnego rodzaju uczucie małego światka…brak szacunku do samego siebie i wiele obszarów życia, w których brak jest konsekwentnego myślenia. Przepraszam, jestem dość ostra w ocenie i generalizuję, jednak na Węgrzech tak się nie czułam, nie czułam się tak w Meskyku…w żadnym innym kraju i nie chcę się zaklimatyzować.