Dziś, po pięknym weekendzie, zabrałam się wreszcie za Global Voices Polska tak na poważnie. Chciałabym, abyśmy wreszcie wyszli z beta i zaczęli pisać poważniej, więcej. Powinnam pisać o Polsce na główną stronę, ale to chyba polska widownia jest wazniejsza. Weekend miałam świetny. Wczoraj pojechaliśmy z Dawidem odwiedzić Anię i spotkać się na kawę z Agnieszką, drugą mistrzynią Global Voices Polska, która w przyszłym tygodniu przenosi się do Amsterdamu.  Pod koniec czerwca Global Voices znów się spotyka…w Ansterdamie:) więc i Dawid, i Aga, i ja tam będziemy, bo cały ten projekt to fajna ekipa. Może też i przetłumaczę mój post słowo w słowo, bo warto:) Dziś posiedzieliśmy w trawie przed katedrą w Oksfordzie z Magdą, z którą się już bardzo długo nie widzieliśmy. Pamiętajcie, Magda w przyszły weekend idzie na sponsorowany spacer z Tishą i zbiera na słuszny cel😉

Srebro
Które przyrzeknę nosić
Ma być gwarancją
Że mnie nie opuścisz w potrzebie
I że od słów moich się nie odwrócisz

Rodzice moi jak dwa strachy
Krążą w mojej dziecinnej wyobraźni
Brat bogiem mi, zagadką, Gralem
Nieprzemakalnym

A syn? Syn życia zagadką, dotykiem dłoni
Ciepłem, snem
Że możemy jeszcze być kiedyś nieczemu winni

Nie wiem nigdy, co skłania cię do rozmowy
W moim języku
Lecz w głębi oceanu modlitwa jest
Moja jak srebrny kamień
Okrągła, idealna, pusta

Jak twoje obietnice miłości

Serwetka, i kolacja zapomniana
Na ustach śmierci
Imie twoje
*

Ubożeję
Na te pierwsze
Przyznaję: nie lubię ludzi
Znoszę tylko tych, co widomi
*

List jeden
Ostatni, bo mniej miało nas być
Bo jest przecież cisza
I tylko powracające koszmary
*

Jest coś ponad
Dzieckiem, jest kość
Przełknięta lekko,
Bo popita atramentem.
*

Osaczona
Ślepo dławiąca kolejny kamień
– Jak przełknę, dotrwam do serca

Niekomunikatywna
Rozsądnie zaprogramowana w Strach
W beznadzieję

Zrzucam kolejną skórę
W proch
I płonę