W pracy jest tak styczniowo – wszyscy chyba jesteśmy zasypani mailami i nowymi zadaniami. Choć u mnie to tak raczej spokojnie ponieważ cały kres świąteczny przesiedziałam przed komputerem kończąc prace uniwersyteckie. Spodziewałam się, że będę miała na studiach dużo roboty, no ale jakoś się rozpisałam. Po tygodniu klepania w klawiaturę bolały mnie dłonie, łokcie no i dupa… No ale jest. Skończyłam. A ponieważ siedziałam praktycznie bez przerwy to teraz mam w pracy problem – rozpędziłam się i wszystko szybko kończę. To ciekawe, jak nasze ciało i mózg nabiera rozpędu i nawet trudny emocjonalnie tydzień mnie nie zwolnił (Urodziny, rocznica śmierci Taty, Urodziny męża – czyli wszystko na raz). No ale pod koniec miesiąca idę na urlop, aby faktycznie odpocząć. Ja lubię odpoczywać jak wszyscy są w pacy, więc bardzo mi to w tym miesiącu się dobrze poukładało.

Powyższy obrazek dostałam od nastolatki z mojej rodziny, więc bardzo się ucieszyłam. Właśnie podsumowuję 12 tygodni pracy nad moim kreatywnym blokiem spowodowanym Brexitem i wychodzę powoli z dołka ciszy i obserwacji, więc taki śliczny obrazek bardzo mi się przyda. Jest mi teraz faktycznie bardzo ciepło, bezpiecznie i spokojnie. Moi znajomi mają teraz trudny okres, a koniec miesiąca to już też będzię stresujący, ale ponieważ ja pracuję w trendach i jakoś zawsze wcześniej wszysko przeżywam, już mi nawet złość przeszła. Spokojnie, ciepło skupiam się na pracy i budowie nowej marki. Nie ignoruję wydarzeń, ale już je sobie dobrze w głowie poukładałam, więc jest mi lżej. Zobaczymy, co przyniesie wiosna.

Pisanie jest nadal jednak trochę trudne. Trzy lata bez codziennego wypowiadania się na sieci, tutaj na blogu i ogólnie wszędzie sprawiło, że się po prostu odzwyczaiłam. W dzieciństwie wolałam pisać po angielsku – pisanie w obcym, nie lokalnym języku byłą reakcją na trudną codzienność. Dzisiaj jest podobnie. Odnajduję się lepiej w polskim, choć nadal piszę powoli. 

Brytyjska rzeczywistość jest trudna. Rasizm wyłazi porami a nie po to tutaj przyjechałam – chciałam uchronić dziecko od rasizmu a nie nim nasączyć. Trudno już wiadomości czytać. Trudno znaleźć zrównoważone media. Trudno też wypowiadać się bez ataków ludzi, z którymi spędzałam codzienność. Brystol jest nadal kochany ale też się zaczyna zmienić – rasizm wyłazi, wycieka, kisi się. Powoli mamy ochotę szukać nowego domu i sama myśl o tym jest lekka, miła. Skoro wyspa dołączyła do całego kontynentu w swoim podejściu do rasizmu, jest już mniej wyjątkowa. 

Z drugiej strony jest łatwiej. Zamiast ukrytego rasizmu, mam do czynienia z otwartością. Wiem wreszcie, jakie moi znajomi mają poglądy i mogę się z niektórymi pożegnać – po prostu nie mam ochoty na nienawiść i strach w moich kręgach. Zatruwa mi to moje lekkie, pozytywne podejście do życia. Jakoś tak zajmuje niepotrzebnie – a powinnam się skupić na pracy, budowie nowego biznesu. Tubylcy jakoś nie radzą sobie z tą nową otwartością jeszcze. Są w szoku, że na Święta Prymas Canterbury decyduje się wspominać londyńskie ataki terrorystyczne. A dla mnie mieszanie religii z polityką jest normą w dzieciństwa, więc potrafię o tym łatwiej rozmawiać. Polityka, religia, klasa, pochodzenie i inne głupie wymówki szerzenia nienawiści… no to przecież jest bardzo proste: boimy się. Boimy się innego, cudzego, tego jakoś tak niepasującego do naszych wymagań. A jak się boimy to nasi “liderzy” mogą nas “uratować”, bronić zamiast budować. 

A przecież budować jest łatwiej niż straszyć i bronić. Lżej jest. No ale też dla polityków niezręczniej. Uczymy się więc żyć w niepewności – zaczyna ona być normą. Nasiąkamy niespodziewanymi wydarzeniami i jakoś tak łatwiej i pewniej się czujemy w tych nowych realiach. Strach nigdy na nas nie działał, więc wracamy do radości nowego, ciepłego zrozumienia i wsparcia. W naszej ulicy, mieście, kraju i na kontynencie. Jest OK i będzie OK. 

Ja mam ten strach po prostu w dupie. Nie potrzebuję odgórnie narzuconych stereotypowych tradycji. Zamiast obiadu świątecznego pojechaliśmy z mężem na spacer nad morze. Nasiąknęliśmy słońcem i planami na podróże, budowę nowego domu. Może tutaj, może nie, ale po naszemu. Niekoniecznie po angielsku, włosku, mołdawsku czy polsku. Po prostu po naszemu. Bez względu na kategorie. Spokojnie. Pewnie. Lekko.